HAARLEM VERLIEST BINNNEN VIER MINUTEN VAN DORDRECHT Dordrecht-spits Marco Boogers op de tribune, de eveneens geschorste spelbepaler Romeo van Aerde naast hem en Haarlem in goede vorm. Dat beloofde wat voor het treffen van zaterdag. Het pakte anders uit. Dordrecht '90 won aan de Krommedijk 'gewoon' met 2-0. Voor het eerst sinds zijn komst naar Haarlem moest Jermaine Holwijn op de reservebank plaatsnemen. Een gevolg van de bestuursbeslissing niet langer met de mandekker door te gaan? Immers, zijn plaats werd ingenomen door Rick Hooyboer, ook volgend jaar nog contractspeler. Een voorschot op de toekomst dus? Geenszins, legde trainer Heini Otto uit. Simpelweg het hanteren van de gouden regel een winnend team niet te veranderen. Holwijn was vorige week geschorst, vervanger Hooyboer deed niks fout in het gewonnen duel tegen Helmond Sport en kreeg dus deze week de voorkeur. Hooyboer had geen makkelijke avond aan de Krommedijk. Weliswaar ontbrak topscorer Marco Boogers (vijftien doelpunten), die in de eerste ontmoeting met twee goals en voortdurende dreiging zo ongeveer in z'n eentje verantwoordelijk was voor Haarlems puntverlies. Maar de man die trainer Harry van den Ham (ex-Telstar) op zijn positie had neergezet - Mark de Vries - was minstens zo lastig te bespelen. Het sterke lichaam steeds afzettend tegen Hooyboer en handig wegdraaiend. De Vries was op die manier in de eerste helft twee maal dicht bij de openingsgoal. De eerste poging in de 20ste minuut strandde op doelman Serge van den Ban, de tweede vijf minuten later in het zijnet. Haarlem had tegenover de handvol goede mogelijkheden van de thuisploeg net zo veel kansen, waaronder een vrije trap van Hans Bond op de lat. Want dat is misschien wel de belangrijkste vooruitgang sinds de komst van Heini Otto. Vervelen hoeven bezoekers van Haarlem-wedstrijden zich niet meer. Niet meer met samengeknepen billen op de nul spelen en dan vlak voor tijd alsnog met een frommelgoal de bietenbrug op gaan, maar met open vizier ten strijde trekken. Uit en thuis. Het houdt het leven van een trainer ook overzichtelijk, is Otto's filosofie. ,,Als je je voortdurend volledig aanpast aan de tegenstander, moet je de ene week heel anders spelen dan de andere week. Daar heb ik helemaal geen trek in. Wij spelen gewoon elke wedstrijd vol op de aanval, da's voor die jongens ook veel leuker. Die moeten vooral plezier in het spelletje hebben.'' Zaterdag bleek dat het verschil tussen winst en verlies in dergelijke open wedstrijden soms akelig dicht bij elkaar ligt. Waar Haarlem vorige week met een lucky goal op slag van rust fortuinlijk op voorsprong kwam, waren de rollen zaterdag omgedraaid. In de 42ste minuut zeilde een voorzet van Rogier Molhoek over Serge van den Ban het doel in (1-0). Een tweede voorzet vanaf links ging drie minuten later aan iedereen voorbij voordat Hans van der Woude binnen kon tikken (2-0). De druk die Haarlem in de tweede helft kon opleggen, leidde weliswaar tot een indrukwekkend percentage balbezit, maar tot veel te weinig dreigende acties. Het is bij vlagen genieten als de bal soepeltjes door de ploeg gaat, maar een hoger rendement is meer dan welkom. Het levert vooral complimenten op, zoals ook zaterdag na afloop op de persconferentie. ,,Sinds Otto trainer is, heeft Haarlem heel veel progressie geboekt'', stak Van den Ham zijn collega een hart onder de riem. ,,Vroeger was het vaak een lange bal van achteruit, terwijl ze nu proberen te voetballen.'' Punten leverde het zaterdag dus niet op. Dat had volgens middenvelder Marc Stuut veel te maken met scherpte. ,,Zij waren op bepaalde momenten feller. Omdat wij het van werklust moeten hebben, is dan logisch dat je verliest. Ik was zelf ook niet honderd procent scherp, af en toe zit er zo'n slechte dag bij.'' Stuut weet overigens nog altijd niet waar zijn sportieve toekomst ligt. Hij heeft vandaag een laatste overleg met het Haarlem-bestuur, nadat eerdere gesprekken zonder resultaat waren gebleven. Tot op heden bleek het verschil tussen de Haarlem-aanbieding en Stuuts eisen te groot. ,,Ik hoop nog steeds dat we eruit komen'', aldus Stuut.