Ali Boussaboun: miste kans op gelijkmaker.
ADO DEN HAAG ALS UITTENUE: GRIJS EN GRAUW
Stel: je neemt je nieuwe vriendin mee naar de bioscoop. Vanzelfsprekend mag zij kiezen welke film. Enthousiast ga je zitten, maar wat blijkt? Dit is een ultra-saaie B-film.
Om je nieuwe verkering niet meteen te beledigen, zit er niets anders op: je zit de film uit, tot het end.
Veel ADO Den Haag-supporters waren zaterdagavond zonder vriendin naar Dordrecht gekomen. Het was én een film die ze zelf hadden uitgekozen én mochten weggaan als ze dat wilden. Het was een wonder dat iedereen tot het einde toe bleef. Dordrecht’90-ADO Den Haag (2-0) was als de lokken van Piet de Zoete en het uittenue van ADO Den Haag: grijs en grauw.
Het is de zoveelste keer dat ADO Den Haag het grijs en grauw belichaamt. Het staat voor saai en steriel. Dordrecht’90-ADO Den Haag was een wedstrijd om des keizers baard. Maar de wedstrijdpremie, de eer noch het uitgedunde supportersgroepje konden de profvoetballers inspireren bloed, zweet en tranen te vergaren en Piet de Zoete een eerste zege te schenken. Hij heeft nog één kans, volgende week in het Zuiderpark tegen Helmond Sport. Geen mens hoeft te verwachten dat De Zoete zijn overwinning nog krijgt.
De trainer liet oudgedienden Van Eijkeren en Valk na 45 minuten achter in het kleedlokaal, maar had wel meer opties. Ook de Dordtse gastheer, die vorige week de laatste kans op een ticket voor de nacompetitie verspeelde, toonde weinig trek in een aardige pot voetbal. Dat had eigenlijk alleen scheidsrechter Droste, die leidde alsof hij zijn laatste test voor de Champions League-finale moest halen. Zestigmaal blies de man op zijn fluit, begin, rust en eindsignaal meegerekend, maar de helft daarvan had louter met pietluttigheid te maken.

Wachter
Het duel, waar toch al niet veel vaart in zat, werd er nóg armoediger van. Liefst drie kansen schiepen de Hagenaars zich, vorstelijke, dát wel. Ali Boussaboun verscheen even na de rust alleen voor de Dordtse doelwachter Ponk, die met een voetje redde. Hetzelfde voetje zette Ponk tegen de slappe inzet van Romeo Castelen. En er was nog een kopbal van Emiel van Eijkeren geweest, die onschadelijk werd gemaakt door Jermaine Sandvliet, die later - Joost mag weten waarom - tot ‘man of the match’ werd gekozen.
Dordrecht’90-ADO Den Haag kende namelijk geen ‘man of the match’. De thuisclub was over het geheel gevaarlijker geweest en op basis daarvan verdiende de ploeg een goal. Uitschieter was de vlammende volley van Marco Boogers. ADO-doelman Van der Ende tilde de bal stijlvol over de lat. Kort daarna kon hij vissen, toen Rogier Molhoek een corner van Nico Jalink koppend verzilverde: 1-0. Pas vier minuten voor het einde werd die marge verdubbeld, via Gene Overkleeft, maar om nou te beweren dat er daartussen zinderende spanning zat? Zelfs dát ontbrak bij de oervervelende B-film.