Vechten
De grootste winst van zaterdagavond was, dat er aan de Krommedijk weer eens een ploeg stond, die zich met hand en tand verzette tegen een tegenstander, die weliswaar over meer kwaliteiten beschikte, maar keer op keer werd geconfronteerd met een Dordrecht'90 dat voor iedere meter vocht en van opgeven niet wilde weten.
Dat het vooral in de tweed helft ten koste ging van de aanvallende kwaliteiten, het verzetten van zoveel werk pleegde immers een aanslag op de conditie, mag daarom door de vingers worden gezien. De nul bleef gehandhaafd en om de verrassing van dit voetbalseizoen, wat FC Twente toch ongetwijfeld is, het derde verliespunt af te nemen, mag een prestatie van formaat genoemd worden.
Een zichtbaar opgeluchte trainer Han Berger was dan ook blij dat hij zijn ploeg, waarop hij de afgelopen weken ongezouten kritiek leverde, eindelijk ook eens een complimentje kon geven. "Eindelijk begint het besef te komen dat we als een collectief negentig minuten strijd moeten leveren om met de middelen die we hebben, resultaten af te dwingen. Dit seizoen had het daaraan tot aan vanavond geschort. Ik ben blij tegen FC Twente een ander Dordrecht'90 aan het werk te hebben gezien."

Overwinning
Het was daarom ook enigszins een overwinning van het trainerstrio Berger, Van Zoghel en Struys. Niet op FC Twente, maar op de spelersgroep. "Wat we in deze spelersgroep aantroffen was een soort van wildgroei. Er waren teveel spelers die dachten dat ze verworven rechten hadden. Dat ze geen ballen hoefden te zoeken, geen doelen hoefden te verplaatsen en dat ze een vaste basisplaats hadden.
Dat trachtten ze met grote monden af te dwingen en dat is ze in het verleden ook teveel gelukt. Met het gevolg dat wanneer ze eens kritiek kregen ze direct in de verdediging gingen en niets wilden aannemen. Dan kun je als trainer twee dingen doen. Toegeven of de strijd aangaan.
Wij hebben met elkaar gezegd dat we om de dooie dood niet zouden toegeven. Dan maar ruzie in de tent met een Kraay, met een Mulder. Wij gaan de strijd aan. En ik moet zeggen dat het nu doordeweeks eindelijk een beetje op een gewone voetbalclub begint te lijken en hopelijk is het resultaat van nu daar een afspiegeling van."

Barendse
De wederopstanding van Dordrecht'90 kwam, en dat mag zeker niet uit het oog worden verloren, met de terugkeer van Peter Barendse in het elftal.
Barendse is ook in het Dordtse vaak verguisd, maar bij zijn rentree na een schorsing van zes wedstrijden bleek eens te meer hoe belangrijk hij voor Dordrecht'90 is. Als libero bleek hij de man die als geen ander aan de Krommedijk de lijnen in het veld kan uitzetten.
Berger: "Peter staat daar op een positie die hem op het lijf geschreven is. Natuurlijk is hij ook niet een van de gemakkelijkste spelers, maar ook bij hem begint nu eindelijk het besef door te dringen dat hij goed bezig was om zijn voetbalcarrière te vergooien en dat terwijl hij toch zo'n voortreffelijke voetballer kan zijn.
In het hedendaagse voetbal wordt het meer en meer gebruikelijk dat de libero de spelbepaler wordt, Logisch ook, omdat hij als opkomende man veel meer ruimte heft dan de oude nummer tien, die veel meer tegen de zestien meter aanspeelde en daardoor veel minder overzicht had."

Overdonderd
Met Barendse als libero en met Willy Boessen, Brian Wilsterman, Jan Mulder, Maarten Atmodikoro en ook Hans Kraay bij hem in de buurt startte Dordrecht'90 tegen FC Twente overdonderend.
De wedstrijd was nog maar koud drie minuten oud, toen Robin Schmidt de overijverige Romeo Wouden langs de Twentse defensie stuurde. Wouden snelde recht op doelman Hans de Koning af, maar prikte de bal centimeters langs de verkeerde kant van de paal.
Daardoor kende Dordrecht'90 net geen droomstart tegen FC Twente, dat nadat Peter Barendse ook nog eens ziedend had uitgehaald, langzaam maar zeker van de eerste schrik bekwam.
De formatie van Rob Baan, hij miste Youri Mulder enorm in de spits, trok de touwtjes wat strakker aan, kwam ook vaker gevaarlijk voor het doel van de weer ouderwets op dreef zijnde Joop Hiele, maar na een aantal hachelijke momenten bleek Dordrecht'90 steeds meer in zijn verdedigende rol te groeien.

In bedwang
Brian Wilsterman hield Prince Polley (hij werd in de tweede helft gewisseld) uitstekend in bedwang, Ronald de Boer vond keer op keer Willy Boessen op zijn weg en Hans Kraay volgde Arno Arts als een schaduw. De enige die aan Twentse kant teveel ruimte kreeg was Ruud Kool, maar Berger loste dat na rust op door Jerry Simons voor Maarten Atmodikoro in het veld te brengen.
Zo verstreken ook in de tweede helft de minuten en begon in Dordrecht het besef te groeien dat de thuisclub voor het eerst dit seizoen dicht bij een stunt was.
Alleen de laatste minuten waren nog even bloedstollend met kansen voor Ronald de Boer en Clemens Zwijneberg. Met een slotoffensief trachtte FC Twente alsnog de overwinning af te dwingen. Dordrecht'90 was leeggestreden, verdedigde zich echter met inzet van de laatste krachten en dwong wellicht daardoor net het tikkeltje geluk af om de puntendeling te behouden.