Edwin Gorter (rechts) schoot zaterdagavond in Tilburg een keer met scherp. Het was voldoende om DS, na negen nederlagen, weer eens aan een overwinning te helpen. De verdediging van Willem II vergat niet alleen een muur te stellen, de verdedigers draaien zich ook nog van de bal af.
DS'79: HOOP DOET LEVEN
Waar leven is, is hoop. En dus zag men het bij DS'79 zaterdagavond opeens weer helemaal zitten na de 0-1 bij Willem II, de eerste overwinning na negen achtereenvolgende nederlagen. „Nu gaan we nog zes wedstrijden winnen," lachte Jaap Bloem, „en dan praat niemand meer over degradatie." En trainer Hans Dorjee, eindelijk weer eens met een grijns op zijn gezicht: „Het werd echt wel eens tijd dat we wonnen. Ik heb heel wat moeten sleutelen, maar nu zijn we - denk ik - aardig op weg. Ik zie ons nog wel wat puntjes bijeensprokkelen, zeker na deze opkikker. Trouwens, opgeven moet je nooit, daarvoor is voetbal een te vreemd spelletje. Willem II - DS'79 kon geen enkele aanspraak op de schoonheidsprijs maken. De inzet deed het. Het was werkvoetbal pur sang, met allemachtig veel misverstanden aan beide kanten, maar wel attractief. Het begin van de wedstrijd zal men in Dordrecht niet gauw vergeten. Willem II pakte de zaken meteen fors aan. Binnen drie minuten moest scheidsrechter Chris Verhof al vier keer vermanend optreden tegen Tilburgers die wat al te ruw omsprongen met Dordtse lichaamsdelen.
Cor Lems was het eerste slachtoffer. Hij mocht na een schorsing van vier wedstrijden weer aantreden en werkte, zoals steeds, weer dat het een lieve lust was. Derhalve was hij de man, die het meest horizontaal werd gelegd. Daardoor werd dit tempopaardje, na drie aanslagen op zijn onderstel, van het strijdtoneel verdreven. Terry Lees was zijn vervanger.
DS'79 kreeg in de 4e minuut de eerste waarschuwing toen Johan Huijbregts, geheel onverwacht, een verre schuiver losliet, die de voortreffelijke Jaap Bloem nog net uit de benedenhoek kon tikken.
Intussen bleek weer dat DS in Niels Overweg een uitblinker bezat. Hij bleef royaal al zijn opponenten de baas. Daar paste Willem Los en vooral Wim van der Steene zich goed bij aan. Defensief zat het bij DS goed in elkaar, maar aanvallend? Erg moeilijk. Er was weinig gelegenheid de goede bedoelingen met een goed schot een accent te geven. Dennis van der Gijp draaide niet lekker tegen Johan Huijbregts, die hem geen meter vrijheid gunde.
Dat liep eenmaal op een reactie uit van de Dordtenaar, die de Willem II-er onderuit haalde en daarvoor de gele kaart mocht aanschouwen. Met dat attribuut zouden later ook Wanny van Gils en Piet Wijnberg worden geconfronteerd. Ze stonden wat te bakkeleien bij het nemen van een hoekschop...

Overtuigender
Was de eerste helft alleen boeiend door de mannelijke strijd en de standvastigheid ban beide doelverdedigers, na de thee kwam DS overtuigender uit de startblokken. Moest DS voor de rust meer vanuit verdedigende stellingen opereren - daarna waren de rollen omgekeerd. Vooral René Notten meldde zich nadrukkelijker en aardig wat passjes naar zijn spitsen verzond waardoor Jan Formannoy doorlopend attent moest blijven in het Tilburgse doel.
En toch, in de 63e minuut gebeurde het. De door Notten gelanceerde Edwin Gorter werd door de Tilbuger Steyaert geblokkeerd. Een vrije trap van zo'n 20 meter werd door Edwin zelf zo hard in de uiterste benedenhoek gedeponeerd, dat iedereen, ook Jan Formannoy, volkomen verrast was, 0-1.
Dertien minuten later had het alweer gelijk kunnen zijn. Jürgen Muller liet op een volslagen onverwacht moment een schot los, dat, tot geluk van Jaap Bloem, buiten zijn bereik op de lat belandde. Dat was opluchting nummer één bij DS. Even later was dat het geval toen scheidsrechter Verhoef Wim van der Steene genade schonk. In het strafschopgebied drukte de Dordtenaar de vrijgespeelde Ruud Donders met twee handen van de bal. Van der Steene ging er zelf ook maar bij liggen en redde misschien daardoor wel zijn ploeg voor een tegentreffer.
Jan Notermans concludeerde dat Willem II twee strafschoppen waren onthouden, maar hoe hij aan die tweede kwam, was niemand duidelijk. „We hebben nog acht wedstrijden te gaan en dus nog alle kans om ons te handhaven," sprak de trainer optimistisch. In dat opzicht had hij wat meer recht van spreken dan Hans Dorjee.