Het beslissende doelpunt op Woudestein. Edwin Gorter jaagt de bal langs Excelsiors doelman Van Kelle.

DS'79 doet er verstandig aan John Linford zo snel mogelijk op de boot naar Harwich te zetten. De van Ipswich Town gehuurde spits is namelijk hard op weg een tweede David Loggie te worden en aan dat soort figuren heeft het Nederlandse voetbal geen behoefte. Het is dat de scheidsrechters in Nederland Linford nog niet kennen en dat DS-trainer Hans Dorjee hem al een paar keer tegen zichzelf in bescherming heeft genomen, anders had de Engelsman al een rode kaart en een schorsing aan de broek gehad. Linford wil kennelijk niet luisteren, want hoewel hij gistermiddag op Woudestein bij Excelsior - DS'79 (0-1) niet meer dan 22 minuten in het veld stond - van de 62e tot de 84e minuut - slaagde hij er toch weer in rotzooi te schoppen en de voortreffelijke sfeer, waarin de semi-derby werd gespeeld, te vertroebelen. De grote, blonde spits, die in eerste instantie door Dorjee buiten de ploeg was gelaten, omdat hij ook bij zijn medespelers irritatie had opgeroepen, moest zich in de dug-out een uur lang verschrikkelijk hebben zitten opwinden. Want toen hij als vervanger van Braham het veld werd ingestuurd, begon hij meteen zijn directe tegenstander - Graeme Rutjes - met de ellebogen te bewerken. Hoewel Excelsiors voorstopper twee keer een tik in zijn gezicht kreeg - na afloop zag hij met zijn linkeroog nog een halve maan - wist hij zich een tijdje knap te beheersen. Negen van de tien verdedigers zouden Linford ogenblikkelijk op een koekje van eigen deeg hebben getrakteerd, maar Rutjes bleef voetballen, totdat Ton Pattiname - ook niet zo'n lieverdje - de handschoen voor hem opnam en Linford op niet mis te verstane wijze aan het verstand bracht, dat hij zich niet alles kon veroorloven. Op dat moment moeten ook bij Rutjes de stoppen zijn doorgeslagen, want even later kon hij de verleiding niet weerstaan om de Engelse provocateur hardhandig te vloeren.

Graeme Rutjes is de provocaties van Linford beu en brengt de Engelsman op hardhandige wijze ten val.

Schorsing
Scheidsrechter Van Swieten, die eerder duidelijk had laten blijken - o.a. bij een overtreding van Bijl jegens Braham - dat hij de kaarten liever in de zak hield, moest Rutjes toen wel verbaliseren en dat komt de student aan de Erasmus Universiteit automatisch op en schorsing te staan, want hij stond op tweemaal geel. Om te voorkomen dat Linford ook een kaart kreeg (Dorjee: „Er hing rood boven z'n hoofd. Ik had niet verwacht dat hij zo explosief te werk zou gaan") of op een brancard van het veld zou moeten worden gedragen, haalde de DS-trainer de Engelsman weer naar de kant en daarmee gooide hij nog juist op tijd olie op de golven. Collega Rob Jacobs greep het irritante optreden van Linford dankbaar aan om de 0-1 nederlaag van zijn ploeg te verklaren. „Dit was een vriespuntenwedstrijd voor ons", brieste hij na afloop. „Dat we met lege handen staan en bovendien Rutjes een paar weken moeten missen, hebben we helemaal te danken aan die Linford. Dat men Engelse spitsen naar Nederland haalt om de attractiviteit van het voetbal te verhogen, vind ik prachtig, maar dit soort voetballers hoeft voor mij niet." Jacobs had slechts ten dele gelijk. Het verlies van Rutjes was inderdaad provocerende optreden van Linford te wijten, maar het geharrewar rond de Engelsman had geen enkele invloed op het resultaat. De vrije schop, waaruit DS'79 in de 67e minuut het enige doelpunt scoorde, werd niet tegen Linford veroorzaakt en ook in de afwerking had de Dordtse topscorer geen aandeel. Van de Steene schoof de bal breed naar Gorter en die verraste doelman Van Kelle met een laag en doorschietend schot, 0-1.

Ad Boogaerts begeleidt John Linford op zijn weg naar de kleedkamer. „Het moet nu maar eens uit zijn met die rottigheid", schijnt de Dordtse elftalleider te zeggen.

Rustiger
De eerste zege van de Dordtenaren was beslist verdiend. DS'79 speelde rustiger en ook positiever. Het opereerde in tegenstelling tot de thuisploeg met drie spitsen. In Vara's Voetbal'89 blufte Jacobs zaterdagavond dat hij echt niet wist wat 4-4-2 en 4-3-3- was, maar na het duel met DS kon hij moeilijk ontkennen dat hij maar met twee spitsen had geopereerd. Het excuus evenwel had hij bij de hand. Omdat Frans Struis nog niet honderd procent is, had hij hem wat steun willen verlenen door een aanvaller (Mike Snoei) voor een middenvelder (Peter Pijpers) op te offeren. Dat was op zichzelf misschien niet zo slecht geredeneerd, maar Excelsior boette daardoor wel aan aanvalskracht in en bovendien verdwenen er een paar vaste patronen uit het spel. Struis en Ridderhof konden hun lange pass alleen in de richting van Beukers en Van Goozen versturen, van wie vooral de laatste het moeilijk had. Bartelings, vervanger van Den Bakker, toonde zich niet alleen een pittige en hardnekkige verdediger, maar schroomde ook niet mee ten aanval te trekken. Opmerkelijk was dat beide ploegen in de eerste helft alleen met het hoofd gevaarlijk waren. Excelsior via Beukers en Van Goozen en de Dordtenaren via Matena en Braham. Negen minuten na rust kreeg Excelsior een uitstekende kans om een voorsprong te nemen, toen DS-doelman Jaap Bloem zijn enige foutje maakte. Hij tastte mis bij een corner van Frans Struis, waardoor Beukers de bal naar Rutjes kon koppen, die van dichtbij in het zijnet mikte. Kort daarna besloot Hans Dorjee - met instemming van de Dordtse aanhang - de gepasseerde Linford toch in het veld te brengen. Dorjee: „Linford kampt met wat aanpassingsproblemen. Hij wil iedere bal hebben en als-ie zijn zin niet krijgt gaat ie wild en demonstratief met zijn armen staan zwaaien. Bovendien hebben de andere jongens zich enkele malen gestoord aan het feit, dat hij de vrije verdediger van de tegenpartij ongehinderd langs zich heen liet gaan." Linford zorgde voor wat meer spektakel, maar niet van het soort, dat men op een voetbalveld graag ziet. De toegenomen agressie leidde wel tot een spannende slotfase, waarin Bloem eerst een inzet van Ridderhof en later een knal Van tour en een kopbal van Rutjes op knappe wijze uit zijn doel weerde.