John Linford glipt langs Leo Degens, maar zal even later stranden op doelman Smits. Het was de laatste mogelijkheid voor DS'79 om naast de Limburgers te komen.
DS'79: 'T SPEKTAKEL KOMT ERAAN
Het gebeurde na ongeveer tien minuten in de tweede helft. Eindelijk was het zover: de met 5500 toeschouwers gezellig bepakte Krommedijk liet iets merken van een stad achter een team. En dat alles, omdat de mannen van Hans Dorjee een stuk spektakel presenteerden dat tegenstander Roda JC aardig in verlegenheid bracht. Het wachten was op een 2-1 voorsprong aan Dordtse zijde, maar zie: een snelle uitval via het beproefde Roda-recept (Guthrie doorkoppend, Hofman naar de achterlijn en sluipschutter Eriksen perfect afrondend) deed de balans naar de andere kant uitslaan: 1-2. Het klassenverschil van de gasten had toch de doorslag gegeven tegen het opportunistische (soms onbeholpen - Matena, Lees maar ook Mühren) van de thuisploeg. „Er zullen nog heel wat ploegen hier in de problemen komen, ook de grote jongens", probeerde Hans Eijkenbroek, de winnende trainer zin collega nog enigszins op te beuren. Was het niet Jan Reker die afgelopen zaterdag ook al de positieve houding van de Dorjee/ Van Daele-équipe prees? Ja, toen 0-5 en nu 1-2, voorlopig staat men in Dordt, met lege handen. „Toch ben ik echt niet bang voor de toekomst", wilde Dorjee de verzamelde pers doen geloven. „Een aantal jongens heeft nog niet in de gaten dat ze in de eredivisie lopen. En daarbij - hoe lullig dat ook mag klinken - hebben we nog steeds niet in mijn opstelling kunnen spelen. Het is steeds schuiven geblazen. Betekent wél, dat er aanpassing wordt gevraagd". En niet iedereen kan en snapt dat. De ellende voor Hans Dorjee is in principe begonnen met de blessure van rechtervleugelverdediger Van der Linden. Wat geëxperimenteer met Peter Matena op die stek is onbevredigend verlopen en nu is hem een plaats in de spits naast Linford toebedacht. Dat weer betekent Wijnberg naar rechts, Lees van het middenveld naar voorstopper en Gorter aan de rechterflank in dat middenrif. Kortom, heel wat gegoochel om tot een elftal te komen. Tegen Roda JC, waar de lijnen met de reeds gememoreerde voorhoede en draagkrachtige figuren als Van Geel en Van de Ven op het middenveld veel duidelijker zijn, was het opnieuw geen team wat het veld betrad. De individuele kwaliteiten vielen wel te herkennen (Gorter, Linford), maar er waren teveel coördinatiefouten. Wim van der Steene, de speler die nog immer een grote spelbepalende rol is toebedacht in het Dordtse concept, trok het boetekleed aan. „Ik speel zelf ook nog in een te lage versnelling. Komt ook door de spierblessure, waardoor ik een groot gedeelte van de voorbereiding langs de kant heb moeten zitten. Ik kon nauwelijks voetballen in de oefenperioden en gelukkig laat Dorjee me staan, anders kom ik helemaal niet meer in m'n ritme. Ik geloof wél dat deze oplossing met Matena erbij in de spits succes zal gaan opleveren. Maar het kost nog tijd en dat moeten we wel aan de achterlijn komen in plaats van blind van achteruit de bal naar voren te gooien."

Juiste snaar
Hij haalde de schouders op en keek niet zo blij. Ontevreden met z'n eigen spel, maar uiteraard wel de juiste snaar rakend. Het spektakel, dat er ontegenzeggelijk aan zit te komen in Dordrecht, was nu nog verre van volmaakt. Daardoor bleef het steeds oppassen voor de Limburgse counter en Guthrie plus Eriksen gaven - met alleen Bloem als uitstekende sta-in-de-weg hun visitekaartje af. Eerlijk is eerlijk, dat deed ook Geert Meijer in de eerste fase. Snijdende voorzetten en een gave individuele actie - Calderwood voorkwam met een uiterste reflex een doelpunt - deden veel goeds beloven, maar helaas zakte Geert met het groeien van de communicantstoornissen in de hele ploeg langzaam terug. Het stond toen merkwaardig genoeg wel 1-0 voor DS'79, want een van de voorzetten van de ex-Spartaan was in de 20e minuut door Roda-doelman Smits verkeerd beoordeeld. Waardoor eerst Matena mocht inknallen en in de tweede rebound Linford kon scoren. Lang plezier van de voorsprong had DS'79 niet, want nauwelijks tien minuten later deed René Hofman (geen schaduw van de timide rechtsbuiten tegen Sparta) de handen op elkaar krijgen met een werkelijk uitstekende individuele actie, besloten met een knaller over twintig meter: 1-1.

Stormloop
De tweede helft was trouwens een kwartier oud, toen dezelfde Hofman met succes Eriksen in stelling bracht voor de beslissende treffer. Gezien het betere veldspel niet helemaal ten onrechte, maar de af en toe heerlijk chaotische massale stormloop van DS daarna had ook wel een doelpunt verdiend. Met wissels voor Matena (Braham) en Spaan (Melis) werd van alles geprobeerd. Er waren kansjes voor Gorter, Van de Steene en Linford, het baatte allemaal niet. Maar één ding moet Eijkenbroek Dorjee nageven: in thuiswedstrijden wordt onvervaard de aanval gekozen. In Dordt klapte men toch na afloop, in Kerkrade heeft men vijf punten meer, maar nog niets gezien... De komende wedstrijden (Excelsior, Sparta, Den Bosch) zullen over DS'79 alles duidelijk maken. Alle goede offensieve bedoelingen ten spijt, het draait toch om de punten. En daarin had Eijkenbroek weer gelijk.