PEC LIEF VOOR DS'79 Hans Dorjee kan nog zó schuiven met z'n pionnen, tactische ideeën ontwikkelen, z'n spelers moed inpraten en op hun falen wijzen, DS'79 laat de ene op de andere nederlaag volgen. Drie schamele puntjes uit negenhonderd minuten competitievoetbal, triester had de balans niet kunnen zijn. Het is om moedeloos van te worden. In Zwolle, waar ditmaal PEC de triomfator (3-2) heette, trok DS'79 de lijn onverstoord door. Ruim een kwartier was het gelijkwaardig aan z'n door financiële injecties opgekrikte opponent, maar dertien minuten voor de pauze blikt de tobbende Dordtse brigade al weer tegen een schier onoverbrugbare kloof van drie treffers aan. Dat de verliespost uiteindelijk meeviel, deed niet terzake. „'t Is een schamele troost dat we nog niet op de laatste plaats staan", reageerde Dorjee cynisch, toen hem het resultaat van Helmond Sport - Excelsior was ingefluisterd. Het enige punt noemde Dorjee de arbeidsintensiteit, waardoor DS'79 tot de afsluiting nog vooruitzichten kende op een (onterechte) deling; voor het overige haperde de machine aan alle kanten. Een twintigtal minuten wervelend voetbal met een gezonde dosis agressie was voldoende om DS'79 op de knieën te krijgen. In die periode kwamen DS' tekortkomingen schrijnend aan het kunstlicht. De zwakke plekken lagen als gapende wonden in de tweede lijn. Edwin Gorter bekommerde zich andermaal nauwelijks om z'n directe tegenstrever (Van Moorst), Dennis van der Gijp trachtte zo goed en kwaad als het kon slimme coördinator John Rep te elimineren en Terry Lees had weinig lust om Rini van Roon het leven zuur te maken. Om het evenwicht op het middenveld te bevorderen had Dorjee er beter aan gedaan Wim van der Steen tenminste nog één kans te geven z'n stellig aanwezige kwaliteiten te etaleren. Het zal duidelijk zijn, dat PEC zich naar hartelust kon uitleven. Gerard van Moorst en Rini van Roon trokken ongestoord naar het front, waar Alex Booy te rap was voor Jacques den Bakker, Cees van Kooten maar al te vaak z'n luchtgevechten met Niels Overweg in z'n voordeel besliste en 'hangende' Gerrit Visscher aan de linkerkant Piet Wijnberg menigmaal uit z'n tent lokte. Het moet gezegd, dat PEC zich in de rug gesteund wist door een stormachtige wind (kracht 8), waardoor Piet Schrijvers krachtige uittrappen telkens in het Dordtse zestienmetergebied neerdwarrelden. De Oranje-sluitpost legde, nadat Lees een inzet van Van Roon van de lijn had geranseld, hoogstpersoonlijk de basis voor de openingsgoal. Mühren, Overweg en Bloem, stuk voor stuk reageerden ze niet op Schrijvers' zoveelste forse uithaal. Een cadeau dat Alex Booy wél in dankbaarheid aanvaardde. Nummer twee was het gevolg van een finaal mislukte buitenspelval: Gerrit Visscher werd bediend door Grads Fühler, legde de bal voor alle zekerheid breed op Rien van Roon, die niet de minste moeite had het onbeschermde doel te vinden. PEC's vreugde kende geen grenzen, toen honderd seconden nadien Rien van Roon een vrije trap van Jan Weggelaar met het hoofd verzilverde. „Drie verdedigingsfouten", mopperde Hans Dorjee. Er zou zich zelfs een Dordtse debacle hebben afgetekend, wanneer Van Kooten en Van Moorst niet (andere) mogelijkheden hadden vermorst en Peter Matena net voor de onderbreking op aangeven van Jacques den Bakker Schrijvers van dichtbij niet had gepasseerd. In het tweede bedrijf kende PEC zichtbaar problemen met de (tegen)wind, die wel degelijk van invloed was op het verloop dat enigszins met "Dublin" viel te vergelijken. „Je moet onder deze omstandigheden goed voetballend uit de verdediging proberen te komen. Te weinig spelers kunnen dat. Rep bijvoorbeeld. Maar jongens die het van lopen en werken moeten hebben, hebben daar moeite mee", voerde (oefenmeester) Cor Brom als excuus aan voor PEC's kwetsbare vervolg. Wat voor DS'79 gloorde er nieuwe hoop na wat het merkwaardigste moment van het (aantrekkelijke) duel mocht worden genoemd. Piet Schrijvers torpedeerde z'n ploeggenoot Alex Kamstra, dusdanig bij een hoge voorzet, dat beiden roerloos op de grond bleven liggen. Terwijl alle aandacht zich richtte op de slachtoffers, liet Jacques den Bakker van dertig(!) meter een simpel kopballetje los dat tergend langzaam over de doellijn rolde. Tumult alom. Boegeroep van het publiek, dat de geldigheid van de treffer bij arbiter De Munnik ter discussie stelde, en uiteraard verscheen een boze Brom binnen de lijnen: „Ik meende dat het buitenspel was. Bovendien lieten de blessures zich ernstiger aanzien dan ze in werkelijkheid waren." DS'79 vocht met de moed der wanhoop voor de gelijkmaker en ofschoon Dorjee vers bloed (Braham, Meijer) in het veld bracht, was het slechts incidenteel gevaarlijk. Simpelweg, omdat DS'79 - met Braham, Melis, Matena en Meijer voorin - te weinig kwaliteit had om het angstige PEC serieus te verontrusten. Nee, de meest riante vooruitzichten had PEC dat niet alleen Van Moorst en Van Kooten op beslissend ogenblikken zag falen, maar ook nog de paal (Van Kooten) en lat (Van Roon) trof en een strafschop (Van Roon: naast) liet liggen; toegekend nadat Den Bakker de gevaarlijke Rini van Roon neerhaalde.