 Gehinderd door Rijsbergen (links) en Vincent neemt Overweg koppend het doel van Helmond Sport onder vuur. Zijn inzet eindigt roemloos op de lat. |
Illustreerden de lege tribunes, slechts gevuld met zo'n 1300 hondstrouwe fans, al de geringe betekenis van DS'79 - Helmond Sport (0-4!), later moest iedereen erkennen dat de wegblijvers van het emotieloze onderonsje tussen de onbetwist zwakste clubs uit de hoogste afdeling op z'n juiste waarde hadden getaxeerd. De eredivisie op haar smalst. Zo kon het treffen achteraf het best worden omschreven. Geen technische hoogstandjes of tactische foefjes, maar een anderhalf uur durende demonstratie van onkunde. Een regelrechte aanfluiting voor het profvoetbal dat zich zo graag laat aanduiden als bedrijfstak. Hans Dorjee, de Delftse trainer in Dordtse dienst, predikte dan wel vooraf (gematigd) optimisme; hij geloofde zelf nauwelijks in de overlevingskansen. Maar na gisteren staat de degradatie van DS'79 als een paal boven water, al laat de definitieve capitulatie nog heel even op zich wachten. Dat Helmond Sport, al vanaf het prille begin van de competitie rode lantaarndrager, de winst incasseerde, daar tilde eigenlijk geen mens zwaar aan. De manier waarop DS'79 zich echter verweerde, was des te erger. En Dorjee zat erbij en keek er naar. „Ik ga onmiddellijk naar huis, riep hij na afloop ontgoocheld uit." Het pilsje in de bestuurskamer kon hem gestolen worden. „Werkelijk het was schandalig. De motivatie was zoek, niemand uitgezonderd. Neem Cor Lems, als je hem zag sjokken over het veld.. Dat begrijp ik niet. Want ik zit nog maar vijf keer hier op de bank, maar de anderen moeten langer mee."
Handelsmerk
Dat was de DS'er blijkbar een zorg. Dat de organisatie haperde, viel geen
speler kwalijk te nemen. Wanorde heet immers het handelsmerk van de Dordtse
ploeg. Des te rampzaliger was het gebrek aan ijver. Slechts Cees Spaan,
een verdediger met, zo ongeveer, de minste techniek in zijn bagage, scoorde
een voldoende. De overige acteurs (nou ja..) faalden op alle fronten waar
het plicht betrof het handjevol kijkers aan zich te (blijven) binden.
In dat licht bezien dwong Helmond Sport wel respect af. Natuurlijk, er
viel heel veel aan te merken op de Brabantse acties, een gebrek aan strijdlust
en concentratie sowieso niet.
DS'79 verleende alle medewerking aan een gunstige afloop voor Helmond
Sport. Het stapelde de ene op de andere fout achterin en in tweede lijn
schoven René Notten en Terry Lees - om een paar voorbeelden te
noemen - de bal permanent in de vijandelijke voeten.
Toen Terry Lees binnen drie minuten in eigen zestienmetergebied verzuimde
Peter Corbijn (0-1) af te schermen, was het verplichte nummer in feite
al beslist. Bijna één uur verstreek er alvorens het volgende
wapenfeit werd geregistreerd en andermaal was Cor bijna de afmaker. De
Dordtse afgang werd tijdens de apotheose compleet. Eerst profiteerde Corbijn
van onvakkundig ingrijpen van Wim Los en vervolgens verzilverde vleugelback
Hans Meeuwsen een voorzet van Niek van Breemen. Een treffer (kopbal) die
in aanmerking kwam voor de schoonheidsprijs.
Nul-vier dus. Voor Helmond Sport het hoogtepunt van het seizoen. Al nam
Jan Brouwer tijdens z'n analyserende praatje onbewust op voor DS'79. „Het
is verschrikkelijk om op zo'n veld je thuiswedstrijden te moeten spelen.
Er loopt geen combinatie vlot." Een verzachtende omstandigheid die
het DS-bestuur zeker niet zal incalculeren bij de contractbesprekingen.
Penningmeester Gerard Bouwer mocht dan recentelijk in een overmoedige
bui uitroepen dat menigeen (o.a. Lems, Gorter en Wijnberg) de voorgelegde,
nieuwe, verbintenis al van een handtekening hadden voorzien; DS'79 blijkt
evenwel tot nog toe alleen rond te zijn met Jacques den Bakker en Wim
van der Steene, die eerder een meerjarige verbintenis signeerden. Het
bestuur heeft nog alle troeven in handen...