Geert Meyer was één van de beteren afgelopen zondag.

DS'79 RAAKT NA RUST KLUTS KWIJT
Het contrast was schril. Toen arbiter Hobé het thee-intermezzo aankondigde bij DS'79 - Go Ahead Eagles klonk er een dankbaar applaus van de tribunes. Bijna één uur later begeleidde een fluitconcert de acteurs naar de kleedkamers. Niet direct bedoeld voor de hoofdrolvertolkers, maar voor de leidsman en z'n assistent De la Rambelje. Zij waren in Dordtse ogen de boosdoeners in de deels mislukte premièrevoorstelling in de eredivisie, die aanvankelijk zo voortvarend verliep. Twee-nul halverwege, er leek geen vuiltje aan de lucht. Maar bij de slotakkoorden van Hobé prijkte er een deling (2-2) op het bord. De beschuldigende DS-vinger wees in de richting van het arbitrale trio dat verzuimde in te grijpen, toen de jeugdige Michael Boerebach werd bediend. „Die buitenspelval klopte uitstekend. Alleen: de grensrechter (De La Rambelje) vlagde niet," blikte Hans Dorjee terug naar dat turbulente moment in de 85e minuut. Boerebach, kort daarvoor opgetrommeld voor de falende Mike Small, kreeg dan ook alle vrijheid, waarvan Eddie Bosman enkele seconden nadien dankbaar profiteerde door de gelijkmaker te registreren.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat het Deventer ploegje dat puntje toekwam. Go Ahead Eagles toonde zich technisch vaardiger, maar zocht het in langdurige combinaties en legde een te geringe agressiviteit aan de dag. „We waren eenvoudig beter, wij lieten echter de kansen liggen," luidde de conclusie van Eagles trainer Henk Wullems. Zo trof Henk ten Cate na een briljante solo van André Oostrom het hout en leverde René Eykelkamp tot tweemaal toe van ver waarschuwingsschoten af.
Desondanks kende DS'79 tijdens de onderbreking een voordelige marge van twee treffers. De verdienste van vooral John Linford. De blonde Engelse huurling liet zich in het centrum gelden als een levensgevaarlijke klusjesman die niet te beroerd was z'n lange lichaam (1.95 m) in de strijd te werpen. „Linford blijkt een aanwinst", loofde Hans Dorjee, „hij is niet alleen sterk in de lucht maar is ook nog snel." Dat ondervond Go Ahead Eagles aan den lijve. Ruim twintig minuten waren er weggetikt, toen Linford z'n lengte uitbuitte bij een vrije trap van Geert Meijer, waarop Jan Jongbloed mistastte. En kort voor de pauze liet Linford zich andermaal huldigen na een messcherpe dieptepass van Edwin Gorter.
Het was in feite het laatste Dordtse wapenfeit in de omgeving van Jongbloed, die alle geluk van de wereld had dat Harry Melis tijdens de aftastende fase op de paal mikte. Want in de tweede periode kwamen de DS-tekortkomingen aan het licht. Centraal stond de gebrekkige communicatie tussen afweer en front. Het middenrif verloor de greep op de wedstrijd, ook al doordat Linford de opkomende Henk Veldmate geen strobreed in de weg legde, en vooraan werden Harry Melis en Geert Meyer zelden (nog) in stelling gebracht.

Onrust
Onrust dus bij DS dat bovendien in de hand werd gewerkt door een vroege tegentreffer van René Eykelkamp die vanaf twintig meter mocht uithalen. Go Ahead Eagles schroefde het tempo op, maar zou nimmer langszij zijn gekomen als Hobé in de slotfase attenter was geweest. Dorjee wenste terecht niet teveel woorden vuil te maken over die beoordelingsfout. „Dat krijg je nou eenmaal als je je in het zestienmetergebied laat terugdringen," stak hij de hand in eigen boezem. Waarna de Delftse trainer enige verzachtende omstandigheden aanvoerde: Jacques den Bakker had geen vat op de rappe Henk ten Cate (en mocht na rust achterblijven in de kleedkamer), Piet Wijnberg kende lichamelijke mankementen, Edwin Gorter ondervond de conditionele naweeën van z'n trainingsachterstand en Wim van der Steene was na z'n dijbeenblessure slechts voor één kwartier inzetbaar. Dorjee: „En als je niet volledig fit bent, ga je dingen doen die anders uitblijven. Ik denk dat wij over twee, drie wedstrijden pas het gewenste niveau zullen bereiken."