 DS-middenvelder Edwin Gorter vecht een luchtduel uit met FC Utrechts donkere invaller Floyd Streete. |
Dat DS'79 de competitie ronduit zwak is begonnen, zal geen mens ontkennen. Drie punten uit acht beurten, het betekent een ongewenste vrijage met het degradatiespook. Anderzijds ontbeert de debutant geluk; een factor om het zelfvertrouwen op te vijzelen en het gebrek aan kwaliteit enigszins te verbloemen. Gisteren in De Galgenwaard was het arbiter Chris Verhoef die het eveneens tobbende FC Utrecht op cruciale momenten de helpende hand toestak, waardoor de Dordtenaren al voor de zesde keer tot verliezer (3-1) werden gebombardeerd. DS'79 zit, zo gezegd, in het verdomhoekje waar bijna niet valt uit te komen. De voorzichtige poging om eruit te krabbelen, mislukte andermaal. Het was amper de verdienste van FC Utrecht, maar eerder te wijten aan een samenloop van omstandigheden. Oké, de thuisclub toonde meer dreiging, ontwikkelde een overwicht, er waren echter nauwelijks kansen voor de Utrechters. Bij de sporadische doorbraken etaleerde sluitpost Jaap Bloem z'n uitstekende vorm, tweemaal op de lijn geassisteerd door zijn verdedigers Terry Lees en Piet Wijnberg.
Ja, DS leek op de goede weg, zeker toen Geert Meijer - vier minuten voor de pauze - een magnifieke voorzet losliet waaruit Jaap van der Wiel moeiteloos de openingstreffer fabriceerde.
De Dordtse vreugde bleek, zoals zo vaak dit seizoen, van korte duur. Exact drieëneenhalve minuut. Vlak voor rust, dus op een voor DS psychologisch slecht moment, caramboleerde een volkomen mislukt schot van Frans Adelaars tot ieders verwondering via jan van de Akker langs Bloem. Een onverdiende beloning voor Utrecht dat voordien te gehaast jacht had gemaakt op een treffer om het debacle van Spangen uit te wissen.
Sterker, DS'79 legde in die periode een beter ploegverband aan de dag, counterde bekwaam en kende in Gorter en Meijer twee levensgevaarlijke voorposten.
Het noodlot sloeg ook in de tweede episode toe. Allereerst bleef coördinator Gerrie Mühren (vermoedelijk met een lichte hersenschudding) achter in de kleedkamer, waardoor Wim van der Steene naar achteren werden gedirigeerd. De Rotterdammer functioneerde verdienstelijk, schoof telkens op naar het middenveld maar werd ongewild het slachtoffer van een arbitrale dwaling.
Juist toen voor DS'79 een deling in zicht kwam, zo halverwege de tweede helft, zag Verhoef over het hoofd dat Jan van de Akker zich bewust ter aarde liet storten in de omgeving van Van der Steene. De elfmetertrap, door Van de Akker zélf verfraaid, hielp FC Utrecht over de drempel.
Het heette de genadeklap voor DS dat nog één keer serieus lonkte naar de gelijkmaker (invaller Theo Kulsdom miste). Nummer drie van Gert Kruys was in feite van geen waarde meer, al kleefde ook daaraan een luchtje, omdat Bloem werd gehinderd door de donkere Streete, de remplaçant voor Gerard van der Lem (verdraaide knie.
Weinig lovende woorden derhalve aan het adres van Verhoef, die tussen de bedrijven door vier man op de bon slingerde voor futiliteiten, daar waar hij had kunnen volstaan met hoogstens een vermaning.
„De scheidsrechter heeft de wedstrijd negatief beïnvloed," oordeelde DS-trainer Hans Dorjee na afloop, „die man heeft zo'n stempel gedrukt op het gebeuren."
Waarna de Delftenaar zich hoogstpersoonlijk tot de leidsman wendde om z'n beschuldigingen te uiten. Verhoef naderhand: „Dorjee heeft uitlatingen gedaan die niet stroken met de sportieve plicht van een trainer. Ik zal overwegen of ik daarvan melding zal maken op het wedstrijdformulier."
„Over onze ploeg ben ik wel tevreden," wilde Dorjee wel kwijt. Al zal het hem niet zijn ontgaan dat verdediger Jan van de Akker van Geert Meijer alle gelegenheid kreeg zich ongestoord met de opbouw c.q. afwerking te bemoeien...
„We mogen blij zijn met de overwinning. Voor de rest wil ik er eigenlijk niks over zeggen. We moeten de wedstrijd maar zo snel mogelijk vergeten," luidde het standpunt van Barry Hughes.