 Harry Melis belaagt voor DS'79 het doel van FC Utrecht, maar vindt ook nu Jan Willem van Ede op zijn weg. |
Is het toeval, dat op beide kanten van de imposante, met t.v., video, frigo (wat dat ook moge zijn), koffiezet, etcetera uitgevoerde touringcar van FC Utrecht met vette letters "Vip coach" staat geschreven? Waarschijnlijk niet, want hoe men, na het nieuwste hoofdstuk in zijn opmerkelijke voetballoopbaan, ook over de huidige oefenmeester van FC Utrecht mag denken, één ding is zeker: Barry Hughes is een V(ery) I(mportant) P(erson). Alleen al de wijze waarop de wonderlijke Welshman gistermiddag in Dordrecht, waar zijn ploeg tegen het naar de laatste strohalm reikende DS'79 het zelfvertrouwen moest hervinden, het veld opstapte, getuigde van eenzame klasse. Terwijl een KRO-televisiecamera snorde, verliet Barry als laatste de catacomben om zich met een peinzende gelaatsuitdrukking een weg naar zijn bank te banen. Welk een uitmuntende mimiek ging achter die gekwelde, maar tevens onverschrokken blik schuil, welk een ontroerende ingetogenheid ook legde de geplaagde oefenmeester aan de dag. Gat hier nu de goedlachse vertolker van carnavalsliederen als "Het kikkerlied" en "Nog eentje toe" voorbij, zal menigeen onder de krap 2500 toeschouwers zich hebben afgevraagd. Ja hoor, Barry Hughes is een VIP.
Een man die daarboven nooit om een gevatte tekst verlegen zit. Zo wist Barry na afloop van het krakkemikkige duel waarin FC Utrecht succesvol (0-1) met DS'79 afrekende, met ingetogen vreugde te melden: „Het leek wel alsof ook wij tegen degradatie voetbalden, maar de ploeg was na alle publiciteit van de afgelopen week, natuurlijk gespannen. Er was behoorlijk aan het zelfvertrouwen geknaagd en die twee punten waren dan ook niet alleen belangrijk voor de plaats op de ranglijst, maar juist voor de ploeg en voor de supporters. Ik merkte het aan de stemming in de kleedkamer. Er viel iets van de ploeg af door die overwinning".
Tja, wat kon hij ook anders zeggen? Een kind wist namelijk hoe beide elftallen geen moment voor een boeiend schouwspel hadden kunnen zorgen. Mislukte passes, lukraak weggeschoten ballen die toch nog toevallig uit de lucht neerdaalden op een medespeler, onmacht in de afwerking en angst, vooral angst, streden aan beide kanten om de voorrang. DS deelde nog het meest in de malaise, zag René Notten in de eerste helft bij 0-0 een penalty verspelen en werd dan ook eigenlijk wel verdiend, meteen na rust ingepakt, toen Frans Adelaar een vrije trap net buiten het 16 metergebied ineens binnen zwiepte. Voorts armzalig, dat is de beste typering van deze wedstrijd. Zo deprimerend, dat DS-bestuurslid H.C. van Gorsel het voorstel van een verbolgen supporter om zelf maar de voetbalschoenen aan te trekken, met een ferme vuistslag beloonde.
Hans Dorjee zat er na de zoveelste nederlaag van DS'79 mismoedig bij. De speaker aan de Krommedijk meldde nog wel opgewekt, dat de supportersvereniging voor de uitwedstrijd tegen Willem II een autobus heeft afgehuurd, waarin nog enkele plaatsen vrij zijn, maar Dorjee, die wist dat het doek voor zijn ploeg definitief was gevallen, verklaarde: „We gaan nu maar opnieuw beginnen".
Drive-in
Datzelfde geldt voor Barry Hughes en zijn bengels. Na een week waarin
de trainingen rond het stadion Nieuw Galgenwaard door honderden nieuwsgierigen
waren gadegeslagen - „Het leek wel een drive-in bioscoop", bromde
Hughes - moet na Dordrecht de weg terug worden vervolgd. „Met Wim
Flight, met Ton du Chatinier, met Koos van Tamelen, wier problemen rond
hun door het Utrecht-bestuur aangevraagde ontslagen min of meer lijken
uitgesproken. En zonder Dick Advocaat. De 34-jarige routinier kampt weliswaar
met een spierblessure, maar zal nadat dit euvel is verholpen niet terugkeren.
Ook met hem is gesproken. Door Barry Hughes. Want ook een VIP is nooit
te oud om te leren.