 Hakim Braham legt aan voor de DS-openingstreffer, Bas van Noortwijk valt tevergeefs uit. Op de achtegrond zijn Gerrie van der Heide, arbiter Henk van Ettekoven, Anne Evers en Rob Koevermans toeschouwers. |
Laat Nol de Ruiter zich na prestatieve tegenvallers doorgaans in weinig vleiende woorden uit over z'n ploeg, gistermiddag repte de SVV-trainer nauwelijks met een woord over de tekortkomingen. Gelaten, alsof het hoogst bereikbare was gerealiseerd, accepteerde De Ruiter de 3-1 ondergang bij het naar een aansprekend succes lonkende DS'79. „Het verschil met DS'79 was Gerrie Mühren en... nog een paar van dat soort spelers. Routine, hè. En routine betekent geld." Voor wie De Ruiter mocht geloven, heette DS'79-SVV in feite een ongelijke strijd tussen de kapitaalkrachtige (nou ja..) organisatie en een club die met de grootste moeite de financiële eindjes aan elkaar pleegt te knopen. Geen geld om te investeren in (ervaren) materiaal, dus bij voorbaat gedoemd tot een uitzichtloze positie! „Het enige wat ons te doen staat is om met weinig middelen te proberen zo hoog mogelijk te eindigen," omschrijft De Ruiter z'n ondankbare taak. Geen wonder dat SVV's technische baas met jaloerse blikken z'n Dordtse opponent observeerde. „Ik heb vóór rust slechts één elftal zien voetballen. Dát was klasse!" loofde hij naderhand.
Weggetikt
Richard Dercks voegde er veelbetekenend aan toe: „SVV kwam gewoon
niet aan de bal. Wij werden in de eerste helft weggetikt. DS'79 had vooral
op 't middenveld meer kwaliteit in huis." Vanaf de eerste fluittonen
van Henk van Ettekoven ontketende DS'79 een offensief waarin Gerrie Mühren
zich als een gewichtige schakel presenteerde. De Volendamse 'papieren'
libero schoof herhaaldelijk op naar de tweede lijn en was telkens aanspeelbaar.
„De hele ploeg trok zich aan Mühren op," constateerde Nol
de Ruiter, „bij ons konden ze de bal aan geen mens kwijt." SVV's
enige hoop was één punt, dát was duidelijk.
Een illusie die halverwege het eerste bedrijf al wreed werd verstoord,
toen Anne Evers een passje van Edwin Gorter met het hoofd verlengde en
Hakim Braham aan de aandacht ontsnapte van Edwin de Man en Leen Warnaar.
Het regionaal getinte duel was op dat moment eigenlijk beslist. Want DS'79
kon doen en laten wat het wilde, niet in het minst doordat Frans Schaap
z'n directe tegenstrever Jacques den Bakker alle vrijheid gunde om z'n
geliefkoosde (aanvallende) acties te ontplooien, waardoor Gerrie van der
Heide regelrecht in de problemen raakte. Van de ruimte aan de linkerkant
maakte Rob van Hemert gebruik. Uit diens voorbereidende werk kopte Hakim
Braham nummer twee in. Loon naar werken dus voor DS'79.
Geduld
„Wij hebben ditmaal ons geduld bewaard," loofde DS-oefenmeester
Hans Dorjee, „er stonden soms vijftien man in 't strafschopgebied.
Dan moet je geen risico's nemen, nee, rustig wachten op kansen. En die
kwamen er, dat zag je." „Ik moet zeggen: het geeft vertrouwen
voor de toekomst als je zó goed voetbalt. Wij hebben de lijn van
de oefenwedstrijden doorgetrokken, want ook tegen NAC en Borussia Mönchengladbach
draaide het lekker." Desondanks wankelde DS na de wisseling gedurende
een tiental minuten. Een (Schiedamse) stormloop die alléén
resulteerde in een inzet van Edwin de Man, welke Jaap Bloem van de lijn
ranselde.
Een even riskante als begrijpelijke tactiek van SVV voor wie zich realiseert,
dat DS zich als een vis in het water voelt wanneer het vanuit defensieve
stellingen kan opereren. Dat bleek na ruim twintig minuten. Een beoordelingsfoutje
van Leen Warnaar leidde de definitieve capitulatie van SVV in. Anne Evers
liet vanaf de flank een voorzet los die Rob van Hemert met het hoofd verzilverde.
Dat het moegestreden SVV de statische eer mocht redden was louter een
cadeau. Geen enkele Dordtenaar reageerde op het pasje dat Aad van der
Vlist verzond naar Ferry Meerhof die kinderlijk eenvoudig de betrouwbare
sluitpost Jaap Bloem het nakijken gaf. Een wanhoopsoffensief zat er niet
meer in.