 Vreugde bij DS'79 na de enige, verlossende treffer tegen Telstar. Aanvoerder Anne Evers, die zo juist z'n 19e doelpunt heeft gescoord laat zich huldigen door twee jeugdige supporters. Peter Matena moet blijkbaar weinig hebben van dergelijke taferelen. |
 De champagne voor de leider in de DS-kleedkamer. Met trainer Hans Dorjee klinken vanaf links Gerard Bouwer, Jan Ames en Ad Boogaerts. |
Hans Dorjee geldt dan wel als een voorbeeld van nuchterheid bij wie de emoties zelden van het gezicht vallen af te lezen, sportpark Schoonenberg zal hij nimmer uit z'n gedachten verbannen.
Op dezelfde plek, waar hij elf maanden geleden Excelsior naar de eredivisie loodste, was de Delftse zakenman zaterdagavond weer het middelpunt van vreugdedansen. Dordtse feestelijkheden wel te verstaan. De geschiedenis herhaalde zich dus.
„Met Excelsior promoveerde we door middel van de nacompetitie, maar een kampioenschap is toch wel anders," omschreef Dorjee z'n gevoelens na de dubbelslag van DS'79.Niet alleen wist de Dordtse formatie zich na de minimale winst op Telstar (1-0) zeker van promotie, zij greep - met de thuisconfrontatie met Vitesse nog in het verschiet - tegelijkertijd de titel. Waarmee DS'79 zich automatisch kroonde tot absolute heerser van de eerste divisie.„Ik denk dat DS de eerste kampioen is geworden zonder een periodetitel op zak," concludeerde Dorjee niet zonder trots.
Die primeur was illustratief voor de regelmatige prestatiecurve van de promovendus die z'n sensationele opmars slechts onderbroken wist door een drietal nederlagen, waaraan het bovendien nog de herinnering overhield van lofuitingen vanwege de positieve spelopvatting.Dat DS'79 in het cruciale treffen op Velsense bodem allerminst voldeed aan de kwaliteitseisen van een lijstaanvoerder, vloeide indirect voort uit het cadeau dat Jaap Bloem en Cees Spaan zes dagen eerder in handen hadden gefrommeld van Volendammer Klaas Tuyp.
Dat voorval mocht dan 's avonds tijdens Studio Sport een ongekend hoog amusementscijfer scoren, het verschoof wél de geplande festiviteiten. DS'79 kon zich simpelweg niet permitteren een nieuwe flater te slaan.„Na de wedstrijd tegen Volendam slopen de zenuwen ongemerkt in de ploeg," erkende Dorjee, „Mühren was voorts niet fit en Overweg hebben we in de rust nog een injectie moeten toedienen. Dat zijn van die kleine dingetjes die van invloed zijn op het spel."
Verlamde de nervositeit de DS-acties, Telstar daarentegen trad frank en vrij op, zo strijdlustig alsof het leek dat er nog één of andere prijs (of premie, wie zal 't zeggen) was te verdienen. Trainer Joop Brand was er alles aan gelegen waardig afscheid te nemen van het (flink uitgedunde) Velsense voetbalvolk en zadelde het onzekere DS'79 ook nog 'ns met tactische problemen op.Waar Dorjee middenvelder Cees Spaan in de dug-out hield - „maar dat had niks met Volendam te maken" ten faveure van Edwin Gorter, daar koos Brand voor een numerieke ijzersterke tweede lijn - vier,vijf man! - en één permanente aanvaller, Terry Hendriks; door Haarlem enige maanden terug belangeloos uitgeleend aan de noodlijdende buurman.
Dorjee repte er naderhand, toen de champagneflessen werden ontkurkt in de overvolle kleedkamer en menigeen z'n trainen de vrije loop liet, met geen woord over, maar achteraf moet hij spijt hebben gehad als haren op z'n hoofd dat hij Spaan niet normaal in de basis had opgenomen (ook al verfoeit hij een systeem met een schaarse bezetting voorin) of Rob van Hemert had geposteerd op één van de flanken.Edwin Gorter was immers andermaal niet in staat z'n stellig aanwezige capaciteiten te koppellen aan rendabele acties. De foutieve passes volgden elkaar op alsof Aad de Mos hem niet ooit had begeerd.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de dienstplichtig militair (een status die bij voorbaat geldt als verzachtende omstandigheid voor ondermaatse prestaties) niet de enige was die een onvoldoende scoorde.Voor de zoveelste maal dit seizoen openbaarden zich DS zwakke plekken: Gorter, Braham, Matena en Van Hemert. De bekende namen dus. Werklust genoeg, rendement nihil. Merkwaardigerwijze kwam Cor Lems evenmin voor een positieve beoordeling in aanmerking, omdat het Dordtse middenrif haperde tegen zoveel oppositie.
Bobby Ferguson, de manager van Ipswich Town die op de tribune zat om het Rotterdamse vechtersbaasje te observeren, kondigde daarom wijselijk aan komend weekeinde nogmaals naar Nederland te vliegen vóór te besluiten tot transacties over te gaan.
Nee, het sterkste DS-deel heette de afweer van Bloem, Mühren en Overweg als degelijke pionnen en Ad van der Linden en Jacques den Bakker in de uitblinkersrol; dankbaar als zij profiteerden van de mogelijkheden zich op de wings van voorzetten richting Jan Nederburgh - Telstars toekomstige assistent-trainer - te bedienen.
De wedstrijd stond in het teken van de nervositeit (DS) en onmacht (Telstar), laat dat duidelijk zijn. Ofschoon Jaap Bloem, met name in de eerste dertig minuten, herhaaldelijk op z'n kwaliteiten werd getest, viel er wat het aantal mogelijkheden betrof nauwelijks enig verschil te bespeuren. Dus had DS geen reden tot klagen met de minimale marge aan de finish.
En wie anders dan Anne Evers was de matchwinner?
Balbezit van Edwin Gorter mondde drie minuten voor het thee-intermezzo uit in een slim passje naar de Dordtse topscorer (19 goals) en het was meteen raak. Een typische Evers' treffer die de genadeklap voor Telstar betekende dat in deel twee niet verder reikte dan enkele speldenprikken. Waardoor de titel niet meer in gevaar kwam. Het laatste woord was aan het Dordtse legioen, dat terecht Dorjee en Evers als meest bejubelde feestvarkens uitkoos.
 Wilde supporterstaferelen bij Klaas van Veen in Het Koetshuis, zaterdagavond. |
 Omhelzingen van geluk in IJmuiden. |
 De DS-polonaise in volle gang. |