Anne Evers, de topschutter van DS faalde ook bij Telstar niet en scoorde het kostbare winnende doelpunt.

Verlamd
Verlamd door de zenuwen waren de meesten een instorting nabij. Met uitzondering van de gerijpte garde, die het alsmaar stormende Telstar in een ijzeren greep hield. Het verlossende laatste fluitsignaal van scheidsrechter De Schepper maakte een einde aan alle onzekerheid. Met een triomf van 0-1 stapte DS fier de eredivisie binnen. Het feest barstte los. Sportpark Schoonenberg werd Dordtse bezit. Het legioen dat zich al ver voor het verstrijken van de speeltijd maar moeilijk had kunnen bedwingen overspoelde de spelers, die in elkaars armen 'uithuilden' van geluk. Juist op de plek waar het Dordtse voetbal zo vaak beschamend was teruggewezen dwong DS'79 de historische promotie af. Het decor was er zaterdagavond uitermate geschikt voor. Van de vierduizend toeschouwers stond zeker tweederde massaal achter DS. Schonenberg hing vol spandoeken, het trotse bezit van al die duizenden die een onwrikbaar vertrouwen hadden in de goede afloop. Het legioen had zich slechts in één zaak vergist. Telstar, de voor alle belangrijke zaken in de eerste divisie 'afgeschreven' formatie, wenste voor een keer in het seizoen de krachten te bundelen om de smaak van een totale 'wanprestatie' weg te spoelen.

Anne Evers op weg naar de enige en beslissende treffer voor DS.

Collectief
Het liep zich echter te pletter op dat geweldige collectief waarmee DS zich vanaf de start van dit voetbalseizoen tot zaterdagavond naar het topvoetbal had gesleept. Slechts vier tegenstanders waren er in 29 wedstrijden in geslaagd om dat collectief te doorbreken, waarmee de kracht van het huidige DS'79 afdoende is weergegeven. Uniek is de wijze waarop de Dordtse vertegenwoordigers in het betaalde voetbal zich zaterdag de kroon op het hoofd zette. Sinds de invoering van de financieel aantrekkelijke nacompetitie was nog geen ploeg tot kampioen gekroond die geen periodetitel had afgedwongen. DS'79 had geen periodetitel nodig. Het had in de zo belangrijke slotfase evenmin de hulp nodig van medekandidaten die punten verspeelden en daarmee de weg voor DS effenden. DS'79 werd gekroond tot kampioen omdat het op eigen benen kon staan, na een inwerkperiode van slechts vier jaar. Of DS'79 volwassen genoeg is om zich in de eredivisie te manifesteren zoals in de eerstendivisie is gebeurd, zal moeten worden afgewacht. Geen mens maakte zich daar trouwens al druk om. Het feest stond centraal. Welk een opluchting op de bleke smoeltjes van al die helden die DS'79 naar de hoogste klasse van het betaalde voetbal hadden gebracht. Het had geen tien minuten langer moeten duren daar op Schonenberg, want de uiterlijk zichtbare symptomen van oververmoeidheid diende zich in alle hevigheid aan. De accu was, na al die inspanningen, leeg.

Grote moment
Scheidsrechter De Schepper schiep uiteindelijk in een iets te vroeg stadium - omdat hij geen blessuretijd bijtelde - dat grote moment van vreugde die duizenden harten deed volstromen van geluk en die de tranen deed opwellen bij al diegenen die in hun voetbalcarrière slechts degradatievoetbal hadden gekend. Voor Hans Dorjee was het duel al van te voren een nachtmerrie, al had hij dat nimmer laten blijken. Heel vers in zijn geheugen spookte nog het moment dat hij Excelsior, naar de eredivisie loodste, doch op Schonenberg met de Rotterdamse formatie op de klippen dreigde te lopen. De routine waar hij bij DS over kon beschikken, bleek in Velsen echter ruimschoots voldoende om de laatste aanslag op het Dordtse succes te kunnen pareren. Eens te meer is aangetoond wat routine in een elftal vermag. De jeugd mag dan de borst opsteken, de gelouterden dwongen het met succes af. Gerrie Mühren, Jaap Bloem, Niels Overweg, Terry Lees en ook Ad van der Linden en Jacques den Bakker waren in staat de jeugd steeds weer die injectie te geven die uiteindelijk leidde tot dit ongekende resultaat.

Matena belaagt doelman Nederburgh, die de bal reeds in zijn veilige haven heeft.

Routine
Zonder die routine, die gebundelde kracht die de nog niet gerijpte jeugd onder de duim hield, zal DS straks in de eredivisie zeker niet kunnen varen. Vandaar het streven om de groep, zover als in het vermogen ligt bij elkaar te houden. Zelfs de roep om Niels Overweg voor DS te behouden, wordt steeds nadrukkelijker. Anne Evers, weer hij, hielp DS in Velsen met die ene treffer over de drempel. Eén minuut voor rust werd hij door Edwin Gorter de diepte ingestuurd. De voortreffelijke doelman Jan Nederburgh werd uitgespeeld en kansloos geklopt. DS had dit ruggesteuntje meer dan nodig, want al spelde het in feite een thuiswedstrijd, echt overtuigen kon de ploeg niet. Hans Dorjee had in tegenstelling tot het duel met Volendam gekozen voor de vertrouwde vier-drie-drie opstelling, waarmee DS zo vele malen het succes had afgedwongen. Om die reden had hij Cees Spaan, die later toch van het succes mocht proeven nadat hij Gerrie Mühren had vervangen, opgeofferd. DS succesformule haperde, met name omdat Edwin Gorter, Hakim Braham en in iets minder mate Peter Matena, hun zenuwen nauwelijks in bedwang konden houden. Hoe sterk DS vanuit de verdediging ook acteerde, eenmaal in de voorste lijn beland, brak de draad weer af. Mede daardoor - en zeker ook door het sterke spel van Ton Kamphues - wist Telstar het evenwicht te bewaren. Niettemin kreeg DS'79 een aantal uitstekende kansen. Een geweldige rush van Ad van der Linden - hij speelde zijn beste wedstrijd van dit seizoen -, gevolgd door een een-twee met Cor Lems, bracht Evers in stelling. Anne Evers mikte nog te hoog. Jaap Bloem redde echter DS voor een dreigende mentale dreun toen hij als een panter naar de bovenhoek zweefde waar een kopbal van Kanphues dreigde in te slaan. Cor Lems, de grote klitter, had op dat moment al zo zijn handen vol aan Kamphues dat hij meerdere malen de directe assistentie van Terry Lees niet kon missen. Na een dik half uur stond Peter Matena een Dordtse treffer in de weg. Een ziedend schot van Gorter werd door de Dordtse spits geblokkeerd.

Lems wordt gevloerd door Kamphues en smakt tegen het natte gras.

Bevrijding
Mede omdat de aanvallers faalden, kwam het doelpunt van Anne Evers als een bevrijding. Zo had het in ieder geval moeten zijn, maar naarmate de tijd in de tweede helft verstreek en DS'79 geen kans zag om de score uit te bouwen, werd het spel met de minuut onzekerder. Dat leidde na een kwartier tot een indirecte vrije trap waarin Bloem zich vergiste. Hij dook op de door Kamphues ingeschoten bal, liet deze los en moest zich met ware doodsverachting op de schoen van Hendriks werpen om een inslag te voorkomen.
Zelfs het zekere tikken in de Dordtse verdediging verdween. Met Rob van Hemert voor Edwin Gorter en in een later stadium Cees Spaan voor Gerrie Mühren, bij wie de pijn in zijn achillespees de kop weer opstak, hield DS zich met moeite staande. De stormloop van Telstar raasde over. DS haalde nog even alles uit de 'kast' en terwijl de duisternis in viel, lag voor Rob van Hemert de weg open om aan alle onzekerheid een einde te maken. Hij deelde in de aanvalsmalaise. Het mocht niet deren, want tellen later ging Hans Dorjee, de man die DS de weg naar het succes wees, op de schouders. DS'79 was kampioen.,

Het Dordtse legioen liet zich in Velsen van de goede zijde zien.

Scoreverloop
Telstar - DS'79 0-1 (0-1). Terrein: Sportpark Schoonenberg.
Scoreverloop: 44e min. Evers 0-1. Toeschouwers 4500. Scheidsrechter De Schepper.
Bijzonderheden: Telstar-verdediger Marcel Liesdek houdt aan een onschuldige botsing met Hakim Braham een (derde) gele kaart over. Koos Kuut (Telstar) haalt halverwege de tweede helft een kip van het veld, die zich amuseerde in de omgeving van het Dordtse doel.
Opstellingen: Telstar: Nederburgh; Liesdek, Verschoor, Schoo, Weijers; Van Niekerk, Kamphues, Kuut, Man (71 Mulder); Buma en Hendriks.
DS'79: Bloem; Van der Linden, Mühren (80 Spaan), Overweg, Den Bakker; Lems, Lees, Evers; Gorter (62 Van Hemert), Matena en Braham.