GELUK LACHT DORDTENAREN TOE IN ZUIDERPARK

Goalie Dido Havenaar werpt zich voor de voeten van DS'-aanvoerder Anne Evers. Op de achtergrond kijkt Hakim Braham gespannen toe.

DS’79, stuntploeg zonder weerga, heef gistermiddag in het Zuiderpark alle geluk van de wereld gehad - dáárvoor viel niet te redetwisten. Terwijl de toeschouwers zich al hadden verzoend met een doelpuntloze deling, sloeg het (Haagse) noodlot alsnog toe. De hoofdschuldige heette Dido Havenaar die - met nog vijf minuten te gaan - alle medewerking verleende aan de winstgevende Dordtse treffer (0-1). De FC Den Haagsluitpost liet zich totaal verrassen door een venijnig indraaiende hoekschop van Edwin Gorter, die via de lat en de mistastende handen van Havenaar in het (eigen) net caramboleerde. ”Die corner kwam als een streep op het doel af,” herinnerde ex-Feyenoorder Mark Wotte zich, “onze achterhoede was nog niet eens georganiseerd, zó snel werd-ie genomen. Verschrikkelijk zoiets. Als je wint, sta je op de vierde, vijfde plaats; nu is ’t voorlopig weer voor een tijd afgelopen.” Het zal DS een zorg zijn, al moet gezegd dat het royaal werd beloond met de volle buit. Oké, Den Haag moest het afleggen waar het de individuele kwaliteiten betrof en het herbergde minder routine, écht gevaarlijk was DS allerminst. “Ik heb de jongens in de rust verteld: we spelen niet op de overwinning, we moeten ’t anders aanpakken,” wist Hans Dorjee naderhand. FC Den Haag - DS was immers in het eerste bedrijf slechts een flauw aftreksel van wat een (sub)-topper mocht worden genoemd.
De mogelijkheden waren hoogstens speldenprikken en nauwelijks vermeldenswaard. Méér duidelijkheid omtrent de onderlinge krachtsverhoudingen verschafte deel twee, waarin Den Haag een gebrekkige stootkracht aan de dag legde en DS de strijd simpel controleerde. Gerrie Mühren coördineerde achterin als perfecte libero, Niels Overweg legde Karel Bouwens lam en Terry Lees trad in het middenrif op als een beheerste spelbepaler, waarbij de Brit ongemerkt tussen de bedrijven door tegenstanders tegen de mat kegelde.
Kortom, DS werkte het karwei in de alle rust af alsof er geen belangen in het geding waren. “Ja, het doet ’n beetje hautain aan,” erkende Dorjee,” maar dat is nou juist inherent aan het type voetballers dat wij hebben.” Je moet echter kunnen omschakelen. Pas dan ben je een serieuze topclub.”
Welnu, afgaande op de door DS’79 geëtaleerde aanvalskracht kwam het dat predikaat gisteren in elk geval (nog) niet toe. Hakim Braham en Rob van Hemert bleven ‘onzichtbaar’, Peter Matena beperkte z’n inbreng hooguit tot eenvoudig passwerk, Edwin Gorter streefde blijkbaar een persoonlijk succesje na (wat hem ook nog lukte..) en Anne evers diende hand- en spandiensten te verlenen rond de middencirkel.

Zwak punt
De vuurlinie was dus DS’ zwakke punt. “Ik ben het daar niet mee eens,” reageerde Dorjee, “wij hebben 23 goals gescoord.. misschien hebben we te weinig kansen gecreëerd, dat wel. Maar ja, er kwam ook amper iemand van uit de achterhoede of het middenveld op.”
Hoe het ook zij, DS vertoonde bij de afweer weinig gapingen evenmin tijdens het Haagse slotoffensief, waarin Mühren (pijnlijke lies) z’n plek inruimde voor Marco de Vries, Terry Lees naar achteren verhuisde en Henk van Leeuwen (tot bankzitter gedegradeerd door Dorjee) was komen opdagen voor Braham.